Wigilia

Wigilia rok temu: Jaśminka na rękach lub na leżaczku (raczej na rękach non stop :), z prezentów najbardziej podobały jej się opakowania, błyszczące, szeleszczące.

Wigilia w tym roku: Jaśminki wszędzie pełno, ciagle przybiega do kuchni odciągając Babcię od pracy i woła 'baba!'. Siedzi przy stole, na specjalnej poduszce, ma swój talerzyk. Jedzenie co prawda jej nie pasuje i z wigilijnych potraw skubnęła tylko pieroga z makiem, ale siedzi z wszystkimi przy stole i na talerzyku bawi się chlebkiem. A po kolacji - roznoszenie prezentów! Jaśminka świetnie sprawdziła się w roli Mikołaja, zanosząc prawidłowo prezenty do właściwych osób, chociaż czasem prezent przeznaczony dla cioci Paulinki trafiał do dziadka i tłumaczenie, że to dla Pauliny nie pomagało, Jaśminka mówiła 'diadia' i wciskała mu paczkę. A co z prezentami dla Jaśminki??? Najpierw rozejrzała się po pokoju, a potem zaniosła do lustra, wyciągając w jego stronę rączki! Za drugim razem już nie szukała, tylko od razu zwróciła się do Jaśminki w lustrze!

Szelki

Szelki Radara należą do ulubionych gadżetów Jaśminki. Zabawa polega na zapinaniu plastikowych zatrzasków, zapięte zanosi komuś, żeby rozpiął i od nowa rozsiada się na dywanie i zapina. Poza tym Jaśminka pomaga zakładać szelki Radarkowi powtarzając polecenie: Radar, łapa! Ostatnio nawet już jak widzi, że Tata zbiera się do wyjścia z Radarem i bierze szelki, to mówi ‘łałał apa!’.

Dziś Jaśminka wybiegła na powitanie Taty wracającego z Radarem ze spaceru z lalą w rękach. Szelki oczywiście przejęła, na co Tata wymyślił: ‘załóż szelki lali’. Jaśminka niezrażona stopniem trudności zadania poszła do pokoju, po czym doszło nas polecenie wydane lali: ‘apa!’.

Ubieranie

Ostatnio Jaśminka ze wszystkich zabaw najbardziej lubi się ubierać. Wygląda to tak, że bierze jakieś spodenki, buty czy co tam jeszcze znajdzie, siada na dywanie i usilnie próbuje to na siebie założyć. Najpierw jedna noga, potem dwoma rączkami bierze drugą i wpycha ją w spodnie, próbuje wstawać… raz nawet udało jej się podciągnąć spodnie do kolan i wstać! A jak się zdziwiła, jak z drugiej strony nogawki wyszła jej stópka :). Hitem są buty Taty, na tyle duże, że może swobodnie w nie wejść swoich kapciuszkach. Staje w nich przed lustrem i podryguje patrząc zachwycona na swoje odbicie.
Ubieranie się jest zajęciem tak absorbującym, że Jaśminka potrafi nad nim spędzić ładnych dziesięć minut i przy tym w ogóle się nie zraża niepowodzeniami i nie denerwuje. Niedawno też odkryła ‘lustro’ w piekarniku – idealnie na jej poziomie i dobrze doświetlone, bo to w przedpokoju na ogół jest w ciemnościach. Przychodzi więc z jakąś sukienką czy spodenkami i zakłada na ramię patrząc na swoje odbicie. No i oczywiście rajstopy na głowę – uwielbia :).

Portret z chlebkiem

Chowanki

Jaśminka nauczyła się bawić, w sensie inicjować zabawę, w chowanego. W użyciu jest wiele jej odmian, z najbardziej podstawową na czele, polegającą na tym, że dziecko chowa się za kanapę i mówi 'ne ma'. Przy czym 'chowa się' to zbyt dużo powiedziane, faktycznie schowana jest noga jedna i ręka, reszta oczywiście wystaje. Tak czy inaczej trzeba wtedy głośno szukać wołając ' gdzie jest Jaśminka? Nigdzie jej nie ma!', przy czym na szczęście szukając nie trzeba wstawać z miejsca, wystarczą głośne okrzyki. W końcu Jaśminka, cała uradowana, wychodzi ze swojej kryjówki, na co my się dziwimy: 'A! tu jest!'. Co ciekawe, faktyczne znalezienie jej, zanim sama zdecyduje się wyjść, nie jest przyjmowane już tak entuzjastycznie.
Inną formą jest chowanie przez Jaśminkę przedmiotów, np. kremu do książki, czy też rybki pod wodę w wannie. Hasłem rozpoznawczym, odróżniającym zabawę w chowanego od takiego sobie zwykłego wkładania rzeczy w różne miejsca, jest zawsze 'ne ma!', na co trzeba oczywiście zareagować w sposób opisany powyżej.

Słówka Jaśminki

mama
tata
baba
diadia
łałał - Radar
da - daj
ne ma - nie ma
ta - tak
apa - łapa (Radara)
pa - kanapka
- pani
- kupa
aba - pies
- ryba
- żaba
ma - kotek (miau)
pepe - ptaszek
be - owca
me - koza
toto - kura (kokoko)
iaa - konik
brr - auto
ba - bach (czyli gdy cos upadnie)
lala

Modelka ;)

Pierwsze zdanie

'Da tata' (czytaj: daj, tata)
Oczywiście chodziło o chlebek :)

Księżyc

Wczoraj wieczorem zobaczyłam w sypialni na podłodze ogromny srebrzysty kwadrat światła księżycowego wpadającego przez niezasłoniętą roletę. Weszłyśmy z Jaśminką do ciemnego pokoju i stanęłyśmy na nim. Wcale się nie bała. Najpierw zadziwiona dotykała swoich stópek – w tym świetle wszystko wyglądało zupełnie inaczej – a potem pokazałam jej, co jest za oknem i patrzyła jak urzeczona to na księżyc, to na mnie, zafascynowana.

I przypomniał mi się wiersz Gałczyńskiego:

„Ona mi pierwsza pokazała księżyc
i pierwszy śnieg na świerkach
i pierwszy deszcz.
Byłem wtedy mały jak muszelka,
a czarna suknia matki
szumiała jak Morze Czarne.”

Stało się

Jaśminka wlazła na kanapę, miejsce do tej pory całkiem bezpieczne, bo siegające dziecku prawie do paszek. Tata zdążył stwierdzić, obserwując jej wysiłki,: 'Myślę, że to kwestia miesiąca - dwóch i jej się uda'. I najwyraźniej te słowa dały dziecku kopa, bo nie minęło 5 minut, jak znalazła się tam, gdzie chciała. Następne próby, jak łatwo się domyśleć, poszły już dużo sprawniej.
Kolejny obszar zdobyty, coraz mniej w domu miejsc bezpiecznych...

Zabawy w kąpieli

Jaśminka zrobiła się niesforna w kąpieli. To znaczy nie chce siedzieć w wanience. I nie przekonują ją żadne argumenty typu: ‘usiądź, bo zmarzniesz’, jej najwyraźniej stanie po kolana w wodzie w zupełności wystarcza. Jedyna siedząca zabawa pt. ‘Rybka daje buzi’ innym rybkom i reszcie zabawek, lub też ‘Rybka pije z niekapka’ (niekapek jest elementem w kąpieli niezbędnym, w razie jego braku Jaśminka nabiera wody do miski i próbuje pić) trwają chwilę, po czym następuje wstanie i reszta zabaw już przebiega na stojąco. Na usilne prośby osoby towarzyszącej w kąpieli (‘usiądź, to dam ci ten krem’) Jaśminka czasem zgadza się na chwilę zanurzyć, ale zaraz znowu ma jakieś ważne sprawy do załatwienia i musi wstać. Zabawy na stojąco polegają na: wyrzucaniu wszystkich zabawek z wanienki do wanny, a następnie wyszukiwaniu ich, wystawianiu tych nabierających wodę zabawek poza wannę i patrzeniu jak leci z nich woda (zabawa zakazana, ale zawsze coś się uda nalać), układaniu zabawek na brzegu wanny, lub też wchodzeniu na brzeg wanienki, żeby sięgnąć do umywalki i złowić jakiś krem. Upadki z tej pozycji skutkują jedynie chwilą płaczu, ale absolutnie nie zniechęcają do dalszych prób.
Czy są jakieś skuteczne sposoby na dłuższe usadzenie wiercipięty w wannie, czy jedyne co nam pozostało to wierzyć, że w ten sposób dziecko się hartuje, stojąc mokre po kolana w wodzie??